Yalçın ile sabah 05.00’te yola çıkmayı planlarken ancak saat 09.00’da çıkabildik. Kartal sahilden Pendik sahile giderken -ki daha 10 dakika bile olmamıştı- Yalçın’ın bisikletinin ön tekerleği patladı, sahilde bisikletin tekerleğine yama yaptık. Biraz ilerlemiştik ki Yalçın’ın bisikletinin arka tekerleği patladı. Ancak bu kadar aksilik olabilirdi, her şey ters gidiyordu. Zaten yola geç çıkmıştık, bu gidişle Pendik’e varamadan dönmek zorunda kalacaktık. Yola gergin başlamamak için kendime moral veriyordum. Neyse arka tekerleğe de yama yaptıktan sonra, Pendik trafiğinin ortasına düştük, bu trafiğin içinde uzun bir yokuş çıkmak zorundaydık. Öğle sıcağı bastırmak üzere ve ben moral olarak çöküyordum. Çık çık bitmiyor. Yokuş bittiğinde bir börekçiye oturduk kahvaltı yapmak için. Ne olduysa ben kendime güvenimi yitirdim, yola devam edemeyeceğimi hissediyordum, dönmek ve başarısızlığımı kabul etmek de benim kaldırabileceğim bir durum değildi. Çünkü en büyük hayalim bisiklet ile Dünya turu iken bu hayalin ilk adımlarında korkarak vazgeçmek kabul edilebilir bir şey değildi benim açımdan. Bu yüzden kendime güvensizliği yenme zamanıydı. “Haydi Yalçın, yola çıkalım.” dedim. Pendik’ten Kurtköy’e geçtik. Formula pistini de geçtikten sonra nihayet İstanbul’un keşmekeşinden çıkıp doğaya bırakıyoruz kendimizi.
Yanımızda Anadolu coğrafyasını köy köy gösteren ayrıntılı bir harita var. İlk köyümüz Göçbeyli. Köye doğru girişte seraları görüyoruz sonra arı kovanları çarpıyor gözümüze ve sonra da derede çocukların balık tuttuğunu görüyoruz. Biz de dere kenarında mola veriyoruz, bisiklet heybelerimizden yiyeceklerimizi çıkarıp piknik yapıyoruz. Biraz da uzanıp dinlendikten, güneşin yakıcı ışınları da kaybolduktan sonra tekrar yola çıkıyoruz. Bıçkıdere adında bir dağ köyüne pedal çeviriyoruz.
Yolumuz dağların, ormanların, ağaçların, rüzgârların, içinden geçiyor. Doğanın lirik ruhunun tadını çıkara çıkara, yollarda şımara şımara gidiyoruz. Nasıl olsa yollar bizim, trafik yok geçerse birkaç traktör geçiyor. Yolun iki tarafı da orman, bir de akşamüstü güneşi ağaçların arasından huzme olarak düşüyor üstümüze, bu ne keyif. En büyük sıkıntımız yokuşlar, yarım saatte çıktığımız yokuşun inişi ve keyfi beş dakika sürüyor sadece.
Bıçkıdere’ye adını veren ve Ömerli Barajı’nı besleyen Bıçkıdere Çayı’nın kenarında dinleniyoruz. Önümde dikilen bir yokuş var, kara kara "bu yokuş nasıl çıkılacak?" diye düşünüyorum. Bisiklet elimde yürüyerek çıkıyorum. Bir genç bize rota çiziyor, Bıçkıdere’ye girmeden Oruçoğlu’na sapıyoruz. Oruçoğlu rotamızın biraz daha oturduğu, üzerimizdeki gerginliğin biraz daha kalktığı, köy halkı ile biraz daha temasa geçtiğimiz, fotoğraf çekmeye başladığımız köy oluyor. Karadeniz’in yeşilin içindeki iki katlı ahşap evlerinin fotoğrafını çekmeye başlıyoruz.
 |
| İçinden Geçtiğimiz Köylerin Evleri |
 |
| Harabeye Dönmeye Yüz Tutmuş Da Olsa, Hala Çok Güzel |
Bahçesiyle uğraşan bir amca ile muhabbetimiz uzuyor, vedalaşırken bahçesinden kopardığı bir gülü uzatıyor bana. Köy kahvesinde oturan amcalardan biri bizi kahveye davet ediyor, çaylarımızı içerken amcanın öz yaşam öyküsünü dinliyoruz. Köy kahvelerine bayılırım, burası da öylesine güzel bir kahve ki…
Akşamın serinliğinde ağaçlı upuzun yollarda bisikletimizi sürüyoruz. Şile’ye doğru yaklaştıkça düzleşiyor coğrafya. İçinden geçtiğimiz yerleşim yerleri çok hoş yeşilin içinde. Neredeyse 80 km. yolu tamamlamak üzereyiz, Şile’ye karanlık ile birlikte giriyoruz. Bir yerlerde yemek yemek için yürümemiz gerekiyor. Yürümek benim için garip bir eyleme dönüşüyor, sanki adım atarken de pedal çevirmem gerekiyormuş gibi. Bir kamp alanı bulup, ağaçların arasına çadırımızı kuruyoruz. O yorgunlukla, çadırın sinekliğinden giren serin havanın hafifliğiyle uyuya kalmışım. Sabah tertemiz bir havanın güzel kokusu, kavak ağaçlarının yapraklarının hışırtısı ile uyanıyorum. Ağaçların altında bankta kahvaltımızı yapıyoruz.
 |
| 80 km'lik Yoldan Sonra Şile’de İlk Kampımız |
Kahvaltı sonrası, yola düşüyoruz, puslu bir Karadeniz sabahı. Yol ikiye ayrılıyor; biri sahilden giden ve araçların kullandığı yol, diğeri de dağların arasından giden ıpıssız orman yolu. Biz tenha olandan pedallamaya devam. Yol kenarlarındaki çeşmelerde kana kana su içiyoruz. Yolu yarılarken Teke denilen bir yerde, çardak şeklinde bir dinlenme alanı, gelin ile kayınvalide semaverde çay, sacda gözleme yapıyor. Öğle yemeği mola yerimiz oluyor burası. Bahçeden taze soğan ve sarımsak da koparıp güzel bir yemek yiyoruz. “Kadın ve Emek” konulu fotoğraf çalışmama burada, nadirde olsa geçen yolculara semaverde yaptığı çayı ikram eden bu teyze ile başlıyorum.
Bisikletlerimizi çardakta, teyzelerin yanında bırakıp biz biraz daha içerilere gidip matlarımızı serip birkaç saat uyuyoruz. Hava serinleyince tekrar yollardayız, yollarda o kadar fazla yavru yılan ölüsüyle karşılaşıyoruz ki, yumurtadan yeni çıkmışlar ve yollarda ezilmişler. Gökmaslı’ya gelince bir çocuk da küçük bisikletiyle ekleniyor bizim ekibe, uzun bir süre bize eşlik ediyor. Göksu Nehri’nin üzerindeki bir köprüde mola veriyoruz. Coşkun Göksu’nun içinde onlarca ağaç kalmış.
 |
| Göksu Nehri, Yeşillerle Güzel |
Ağva’ya Roman mahallesinden giriyoruz, bir sürü Roman çocuk peşimize takılıyor, bizi soru yağmuruna tutuyorlar, hepsi birbirinden sevimli… Romanların barakadan evleri Göksu Nehri’nin kıyısında, enfes manzaralı yerler, meskenleri. Ne de olsa Dünya’nın en ehl-i keyif halkı.
 |
| Çevremizi Saran Roman Çocukları, Bir Tanesinin Sümükleri Akmış, Ama Onlar Öyle Güzel |
 |
| Şu İfadelerin Güzelliği |
Göksu Nehri, tüm yeşili ile sarp kayalara yaslanarak dökülüyor Karadeniz’e. Tekneler açılıyor kurşuni Karadeniz’den Göksu’nun yeşiline… Günbatımını sahilde yakalıyoruz. Göksu’nun denize döküldüğü bir yerde kızıl yansımalarla gün bitiyor.
 |
| Ağva’da Günbatımı |
Çadırlarımızı sahile, çam ağaçlarının altına kuruyoruz. Sakin bir köpek bizi sahiplenip gece boyu bekçilik yapıyor çadırlarımıza. Gece beşik gibi sallanan çadırın içinde, çadırın muşambasına vuran iri yağmur damlalarının sesine uyanıyorum. Çadırda yağmurun sesini dinlemek ne kadar hoş… Sabah Karadeniz’in haşin dalgalarının sesi ve hareketi ile güne başlıyoruz.
Kahvaltı yapmadan Kandıra yoluna düşüyoruz. Göksu Nehri kıyısında çimenlerin üzerine çekilmiş bir sürü balıkçı teknesinin olduğu güzel bir alan çarpıyor gözümüze, mola verip kahvaltı yapıyoruz.
 |
| Kahvaltı İçin Göksu Nehri Kıyısında Mola, İndirilmeyi Bekleyen Ağlar |
 |
| Tekneler Sadece Maviye Değil, Yeşile De Yakışıyormuş |
Kandıra’ya doğru dağlar seyrekleşiyor ovada gitmeye başlıyoruz. Yemyeşil ovaya serpiştirilmiş dağınık evler. Bir yokuşu tırmandığımızda Celepköy’e geliyoruz. Köyün kadınları bir evde toplanmış topraktan bir fırında mancarlı pide pişiriyor. Köyde ovaya nazır bir çınarın altında pidelerimizi yiyoruz. Köylü teyzelerimizin elleri dert görmesin, pideler nasıl lezzetli geliyor.
 |
| Teyzeler İmece Usulü Pide Yaparken |
Bir sonraki köy olan Akıncı köyünün dayanışma derneğinin önünde çay molası veriyoruz. Köyün çocukları etrafımızı sarıyor ve yine bir soru yağmuru. Akçaova’da bir çoban keçilerini, koyunlarını yeşilliğe yaymış, çan seslerinin doğaya fon olduğu bir anın içinden geçiyoruz.
 |
| Sen Nasıl Güzel Bir Şeysin |
Sonrasında sık bir orman başlıyor, ağaçların türünü bir türlü çıkaramadık. Kandıra büyük bir yerleşim. Öğle yemeğini şehir merkezinde yiyoruz. Kerpe’ye ilerliyoruz. Bir yokuşu soluk soluğa çıktığımızda traktörlü bir amca ile karşılaşıyoruz, selamlıyor bizi, bu sıcak selamlaşma birden yorgunluğumu alıveriyor. Bir de yol kenarında kendi ürettiklerini satan kadınlar... Anadolu'nun emek kokan kadınları...
 |
| Teyzemin Yüzü, Başörtüsü Aynı Babaannem |
 |
| Babannem de Kırçıllı Hırkalar Giyerdi ve Onun da Elleri Hem Kınalı Hem de Nasırlıydı |
Kerpe’ye son 5 km’lik yol, iki yanı orman ve upuzun dik aşağı denize kadar uzanıyor. Basıyoruz pedallara yeşilin içinden denize doğru.
 |
| 5 km'lik Orman Bir Yolda Dik Aşağı, Denize Bisiklet Sürmek |
Kerpe, küçücük bir sahil kasabası, rengârenk çatılarıyla bir Avrupa kasabası sanki. Kerpe’den Kefken’e giden kısa yoldayız. Gece kamp kurmak için ormana girdiğimizde Kefken’deki bir ilköğretim okulu öğretenlerinin pikniğinin ortasına düşüyoruz. Bizim de öğretmen olduğumuzu öğrenince muhabbete ve yemeğe davet ediyorlar. Tuğrul adında bir müzik öğretmeni bisikletle yolculuk yapmamızla bir hayli ilgileniyor ve bisiklet yolculuğu muhabbeti etmemiz için akşam misafiri olmamızı istiyor. Onları piknikte bırakıp biz Kefken’in içine devam ediyoruz. Balıkçıların akşam telaşına tanık oluyoruz, büyük teknelerin onarımını yapan işçilerle muhabbet ediyoruz, güneşi tekne direklerinin arından batırıp evlerine dağılan balıkçılarla biz de köhne bir köftecide akşam yemeğimizi yiyoruz. Kefken limanında geçirdiğimiz bir akşamüstü zamanı keyifli renklere ve hareketlere sahne oluyor.
 |
| Tekne Bakım İşçileri |
 |
| Kayalıklarda Günbatımı |
 |
Balıkçı Teknelerinin Üstünde Günbatımı
|
 |
| Balıkçıların Rengârenk Ağları |
 |
| Rengârenk Balıkçı Tekneleri |
 |
| Bu Renkler, Hareketler İçinde Bizim Hareketliliğimiz |
Tuğrul Öğretmen ile araşıyoruz hava kararınca, çatı katındaki evinde bisiklet ve müzik dolu bir gece bizi mutlu ediyor. Sabah çatıdaki güvercin sesleri ile gün başlıyor. Balkondan denize karşı yapılan kahvaltıdan sonra tekrar yollardayız.
Karasu’ya gideceğiz ama içeriye girip Kaynarca üzerinden değil de kestirmeden deniz kenarındaki köylerden yolumuza devam edeceğiz. Geçtiğimiz köylerde, bahçelerinde otları orakla biçen köylülerle muhabbet ediyoruz. İşte bisikleti bu yüzden çok sevdim; insanların günlük yaşamlarının tam içinden geçiyorsun, bir sıcak selam verip sıcacık bir muhabbete başlayabiliyorsun.
 |
| Bahçesindeki Otlarla Uğraşırken Selamlaştığımz Bir Teyze |
Başoğlu köyünden çıkarken yağmura yakalanıyoruz, yeşil, uzun balıkçı yağmurluklarımızı giyip yağmurda yola devam ediyoruz, nasıl bir keyif… Pedal çevirdikçe, bisikletin rüzgârının getirdiği, toprakta yağmur kokusu… Bir süre sonra deniz solumuza düşüyor, küçük bir göl de sağımıza.
Bir göl ki, daha önce hiçbir gölü gördüğümde bu kadar mutlu olmamıştım, üstü kocaman yapraklarla dolu, biraz daha yaklaşınca gölün üzerinin silme nilüfer çiçeği olduğunu görüyoruz. Nilüfer çiçeğini ilk defa canlı görüyordum, çok heyecanlandım. Gölün kenarında bir de dibi biraz su dolu bir kayık vardı, Yalçın kayıkla açılıp bir nilüfer çiçeği koparmak istedi, açıldı da, ben de kayık su alıyor diye ortalığı velveleye verince dönmek zorunda kaldı.
 |
| Suyun Üstünde Çiçek, Hep Toprak Olmayabilir Tarlamız |
 |
| Sen Nasıl Narin Bir Şeysin |
 |
| Yaprağı Ayrı Güzel, Çiçeği Ayrı Güzel |
Nilüferlere, o kocaman, yuvarlak yaprakların içindeki narin nilüferlere bayıldım. İstemeye istemeye bu nilüfer tarlasını geride bırakıyoruz. Bir çölün içine düşüyoruz, tahmin ettiğimiz kadarıyla denizin dalgaları önceden daha içerilerdeymiş, şimdi çekilmiş ve çekilen yer çöl olmuş, biz de dikenli çöl bitkilerinin arasından, kumulların üzerinden zorlanarak bisikletimizi sürüyoruz. Çölün bir insana hissettirebileceği yalnızlık hissini gerçekten yaşıyoruz burada.
Camitepe köyüne varıyoruz, çöl ıssızlığından sonra. Bakkalda soluğu alıyoruz, barbunya pilaki ve ton balığı konservelerini afiyetle yan taraftaki kahvede yiyoruz. Kahvenin önündeki çeşmeden suyumuzu doldurup yola devam ediyoruz. Bu kaçıncı çeşme suyunu içtiğimiz bilmiyorum, Karadeniz’in taşının, toprağının suyunu kana kana içiyoruz. Son köyde köy okulunun duvarına oturmuş, bize “Hello, Hello” diye laf atan okullu çocuklara “Merhaba” ile karşılık verince birden yüzleri düşüyor, yabancı olsak daha çok hoşlarına gidecek sanki. Yedikleri eriklerden bize de veriyorlar, yolculuğumuz üzerine sordukları soruları cevaplıyoruz.
 |
| Köy Yollarında Bizi Bisikletlerle Gören Çocukların Meraklı ve Utangaç Bakışları |
Arkamızdan İngilizce laf atan o kadar çok meraklı çocukla karşılaşıyoruz ki, özellikle bir kare beni çok etkiliyor; bir çocuk evinin önünde duruyordu, bizi görünce hemen koşmak istedi, terliklerini giymeye çalışıyor ama bize bakıp “Hello, Hello” diye bağırdığı için terliğini giyip de bize koşamıyor. Çocuğun yaşadığı an benim öylesine iyi bildiğim bir andı ki… Hatta bir an “bisikletle yolculuk eden mi, yoksa terliğini giymeye çalışıp da bisikletlilerin arkasından koşmak isteyen çocuk mu benim? diye düşünüyorum. Bizim köyümüz de Yunanistan ve Bulgaristan’dan gelip İstanbul’a giden karayolunun üstündeydi, çocukluluğumdan beri ben de bisiklet ile yolculuk edenlerin maceralarını hep merak etmişimdir. Kaç defa onları yakından görebilmek için yola koşmaya çalışırken terliğimi giymek bana vakit kaybettirmiş ve yetişemeyip hayal kırıklığı ile arkalarından baka kalmışımdır.
Çocuk! Senin heyecanını, merakını ben kendimden çok iyi biliyorum, aslında sen bize yetiştin… Sen hep benim içimdesin.
Köy yollarından Kaynarca- Karasu anayoluna çıkıyoruz. Nilüfer çiçekleriyle dolu göl sürprizinden sonra bizi bekleyen başka bir sürprizden habersiz çeviriyoruz pedallarımızı. Yolumuza bir nehir çıkıyor, sorduğumuzda Sakarya Nehri olduğunu öğreniyoruz ve hemen yanı başımızdan Karadeniz’e dökülüyor. Demek ki yıllarca bana İstanbul- Ankara arası yaptığım tren yolculuklarında eşlik eden Sakarya Nehri’nin macerası burada bitiyormuş ve yıllarca coğrafya derslerinde ezbere öğrendiğimiz Sakarya Nehri Karadeniz’e dökülür bilgisi benim için kuru bir bilgiyken burada birden ruhumda bir tohum gibi patlayıp filizleniyor. Hemen bisikletlerimizi iki suyun birleştiği yere çekiyoruz, harika…
Tekneler denizin haşin dalgalarından korunmak için nehrin içlerine çekilmiş, balık avlanacağı zaman nehrin durgun sularından hırçın dalgalara açılıyor. Bu buluşma noktasında birçok çay bahçesi var, oturup çayımızı yudumluyoruz. Karasu’ya yaklaştık diye acele de etmiyoruz, zamanı yaydıkça yayıyoruz
 |
| Sakarya Nehri’nin Karadeniz’e Kavuştuğu Andır |
 |
| Balıkçı Tekneleri Nehirden Denize Açılıyor |
Akşam, karanlığını hissettirmek üzereyken vızır vızır bir akşam trafiği stresinde Karasu’ya giriyoruz. Birden taciz edici bakışların hedefi oluyoruz, geçtiğimiz onca köy de bile böyle bir şey hissetmemişken burası bizi rahatsız ediyor. Öğretmenevinin anlaşmalı olduğu bir otele yerleşiyoruz. Otel bizim için fazlasıyla lüks. Benim bisiklet yolculuğunda son günüm. Akçakoca’dan sonra yola devam etmeyeceğim ama Yalçın, Bolu Yedigöller’e kadar devam edecek. Karasu’dan çıkınca düz bir yolda yanımızdan hızla geçen arabaların stresinde ilerlemeye çalışıyoruz. Romanların çadırlarını görüyoruz, bisikletlerimizi oraya sürüyoruz. Bizi çok fazla misafirperver karşılıyorlar. Çaylar koyuluyor, birlikte içiyoruz. Bizi bir gece çadırda misafir etmek istiyorlar ama biz yola koyulmalıyız. Oysa çok isterdim bir gece Çingenelerin çadırında geçirmeyi.
 |
| Roman Teyzemiz Odun Ateşinde Pilav Pişiriyor |
Melenağzı köyüne ilerliyoruz, burası bir Çerkez köyü imiş, köy Melen Çayı’nın Karadeniz'e döküldüğü yere kurulmuş. Bu köy de çok hoş, nehir ile denizin buluştuğu yere gidiyoruz, manzarayı seyretmek için. Ateş yakıp sucuk ekmek yapıyoruz. O anda bizi heyecanlandıran bir şey oluyor; bir çift yunus Melen Çayı’ndan denize doğru, suların üstünden atlaya atlaya yüzüyor, nasıl güzeller.
 |
| İki Yunus, Melen Çayı’ndan Karadeniz'e |
Bu köyden sonra yol yokuşlar ile devam ediyor, tırman tırman nefes yetmiyor, bu yolculukta ilk kez bisikleti elimde taşımaya başlıyorum. Yemyeşil fındık ağaçlarının yanından sürüyoruz bisikletlerimizi. Fındık ağacını ilk görüşüm desem… Buradaki yeşillik fındık ağaçlarından, yemyeşil her yer.
 |
| Karadeniz’in Yeşilliğinin Üstüne Çökmüş Sisi |
Akçakoca’dayız, yağmurun altında banklara oturmuş denizi seyrediyoruz. Bismil’den öğretmen arkadaşım Sedat Hocalara geçiyoruz. Oğlu Arda büyümüş, emeklerken bırakmıştım, şimdi yürüyor. Sabah Yalçın Yedigöller’e yola çıkıyor, ardından bakan Arda’ya el sallayarak. Ben bir gün burada dinleniyorum.
Akçakoca’dan Adapazarı’na otobüsle, Adapazarı'ndan Kartal'a trenle geliyorum. Bisiklet de bir otobüste bir trende yolculuk yapıyor benimle birlikte. Bu yolculukta kendimden beklediğimin üstünde bir performans gösterdim, bu da Dünya turuna çıkabileceğime dair umut verdi bana.
Yol arkadaşımın akıbetine gelince bir gece bir köyün dışında çadırını kurmuş, dışarıda köpeklerin bekçiliğinde rahat uyumuş ama köyde yemek bulamadığı için geceyi aç geçirmiş. Yedigöller’in tırmanışı bir hayli zormuş, gitmemiş olduğuma seviniyorum, beni aşacaktı büyük olasılıkla. Yalçın'ın yolculuğundan kareler;
 |
| Yedigöller’e Çıkan Dağlar |
 |
| Üstü Yaprak Kaplı Göller |
 |
Karadeniz’in Bizi Sulayan Çeşmeleri
|
 |
| Mor; Bisikletle Gittiğimizdir |
