Baharı Ege'de karşılamak; Urla, Datça, Gökova ve Gümüşlük

12 Nisan 2019

Ege yolculuğum için çantam hazırlanıyor

Beni uğurlayanlar... Öyle mahzun...

Birisi de mamasının derdinde...

Urla/İzmir

Sabah... ışıl ışıl güneşli bir Ege sabahının kıyısında açıyorum gözlerimi, her yanım sapsarı katırtırnağı çiçekleri ile dolu... Sarı, doğaya ne kadar güzel de  yakışıyor. Bu sarı rengin doğadaki güzelliği karşısında, insanın içini birden nedensiz bir umut ve neşe kaplıyor. Ege'de bahar öyle bir coşmuş ki bu coşkunun neresine ilişeceğini bilemiyorsun.

Urla'nın Kuşçular köyünde, kardeşimin köy evine geliyorum. Biraz dinlendikten sonra motosiklete atlayıp Urla'ya gidiyoruz, sadece birkaç kilometre mesafede.

Bir köy hatırası, gece boyu yol yorgunluğuyla

Urla kadınları, oluşturduğu kooperatiflerle günlük yaşamın en üretken, en canlı yerinde... Bir yanda otların envai çeşit mezeye dönüştürülmesi diğer yandan el işlerinin renkliliği... Bir de birkaç hafta sonra yapılacak Enginar Festivalinin telaşı... Ege ve ot, Ege ve kadın, kadın ve emek...

Urla Sanat Sokağı, kadın emeği ağırlıklı

Urla kadın emeği ürünleri kooperatifi

Urla Sanat Sokağı'nda Frida

Tüm tezgahlarda satılan enginarlar

Nasıl da farklı bir ruhu var Ege'nin... "İzmir, İzmir" dedikleri bu olsa gerek. Kimse kimseyi yormadan, mümkün olduğunca nazik, güler yüzlü ve yardımsever... Duvarlardaki çizimler de bir o kadar ince bir ruhun yansıması...

Pencerelerde ve kapılardaki çizimlerin inceliği...

 Duvar resimlerine dahi yansıyan kedi sıcaklığı

Ege'de bir köy kahvesi

Kahve masalarının üstlerindeki çizimler

Bir güvercin çizilmiş kahve masasına

Eski Urla'dan deniz kıyısına iniyoruz, yine rengarenk taze baharın içinden. Urla'da deniz kıyısını çok katlı binalar kuşatmamış, dağların yeşilliği de efil efil esen rüzgarı da oldukça keyifli. Deniz kenarlarının betonlaşmasına o kadar alışmışım ki Urla'nın doğasını hissetmek umut veriyor. Bir şehirden çok bir balıkçı kasabası havası var etrafta...

Martılar çığlık çığlığa

Rengarenk balıkçı tekneleri

Yelkenliler

Dağların eteklerine tutunmuş alçak evler

Balıkçı teknesi manzaralı küçük barlar

Nasıl da kendi huzuruna sığınmış

Sonrasında yine motosikletle Urla'nın Demirciler Köyü'ne gidiyoruz. Yol boyu esen rüzgarın içindeki kokularla Ege'nin baharına dahil olma çabası... Güneş, koylar, köyler, doğanın renkleri; sarı, mavi, kırmızı, yeşil, mor...

Demirciler Köyü, bir koy köyü. Bahara mı koşayım, gelincikleri ve papatyaları mı koklayayım, balıkçı teknelerine mi bakayım, tepelere mi tırmanayım? Kurşuni bir gökyüzünün altında uzun bir kışı geçirmenin şaşkınlığı içindeyim. Karadeniz'in kurşuni ağır havasından sonra burası rengarenk geldi. 

Katırtırnaklarının sarısı, doğaya nasıl da yakışıyor

Gelincikler de sarıların ve morların içinde

...ve papatyalar

Demirci Köyü'nün balıkçı tekneleri

Koyları yukarıdan izleyebildiğimiz bir tepe

Deniz cam gibi, dibi gözüküyor

Gün içinde bir çok yere gittikten sonra yorgunluğum iyice artıyor, bir yandan da üşüyüp kardeşime köy kuzinesini yaktırıyorum.  Sobanın karşısında masamız ve müziğimiz hazır. Uzun süredir birbirimizi görmemiştik, muhabbet muhabbeti açıyor.

Alaçatı/İzmir

Urla'daki ikinci günümde, Alaçatı'ya gitmek istiyorum. Yaz sezonu açılmadığı için dolmuşlar çok sık çalışmıyor. Öğlende bulabildiğim bir dolmuşla Alaçatı'ya gidiyorum. Alaçatı'nın sembolü yel değirmenlerinin altından çarşıya yürüyorum ilk önce.

20’li yaşlarımın başında takip ettiğim Leman dergisi ve Güneri İçoglu'nun çizimiyle "Gönül Adamı" adlı serinin karakteri Yekta Bey, Alaçatı'ya girer girmez gözünde o bir damla yaşla karşıma çıkıyor. Sonra da Alaçatı'yı hep onun gönül gözüyle görüyorum.

Alaçatı sokaklarında Gönül Adamı

Taş evler, rengarenk boyanmış pencereler, sokaklara taşmış restoranlar, barlar ve meyhaneler, el işi dükkanlar, antikacılar ve rengarenk çiçekler...

Alaçatı'nın ahşap panjurlu evleri

Kapıları ve pencereleri bir de rengarenk boyamamışlar mı...

İşlemeli kapılar

Alaçatı'da yaşama incelik katan o minimal dokunuşlar... Alaçatı'da bu bazen kuru bir çiçek bazen deniz kabukları bazen vita kutuları olarak karşıma çıkıyor. Doğaya, insana, anılara açılan bu minimal dokunuşlar... 

Bir meyhanenin plaklarla süslenmiş dış duvarı

Mavi emaye çaydanlıkta kurumuş çiçekler

Balıkçı ağları ve deniz kabukları ile süslenmiş sokaklar

Ağlarda ve kabuklarda parıldayan güneş 

Doğal dekorasyona dair tüm incelikler Alaçatı'da bir araya getirilmiş

Girdiğim bir antikacı dükkanında çocukluğuma gidiyorum. Vita kutuları, beni, babaannemin fesleğenlerine götürüyor. Babaannemin taş bahçe duvarının üstü vita kutuları, vita kutularında fesleğenler ve renk renk sardunyalar ile doluydu. Emaye tabaklar, kovalar, taslar ve çaydanlıklar da çocukluğum. Hele o ahşap tabaklık... Sanki tüm çocukluğumu alıp da bu dükkana koymuşlar ve bana sürpriz yapmışlar gibi...

Tarihi Vita kutuları

Emaye tabak ve taslar

Emaye tepsiler, çocukluğumda yerde yemek yediğimiz

Ahşap tabaklık, çocukluğumun en kıymetlilerinden

Sizin de babaanneniz veya anneanneniz Vita kutularında sardunya, veya fesleğen yetiştirir miydi? Alaçatı'da bu dükkanda Vita kutularını görünce Yekta Bey gibi her an akmaya hazır gözyaşım, babaannemin Vita kutusundaki fesleğenlerinin üstüne düşüyor. Alaçatı'nın sokaklarında dolaşıyorum, kalabalık... Bir yandan da yerel kahveler ve yerli halk.

Alaçatı'nın yerlilerinden bir amca

Sokak ortasında taş duvarlara yaslanan sedirler

Mor salkım çiçeğinin sarmaladığı pencereler

Alaçatı'dan ayrılmadan taş değirmenleri de görmek için tepeye tırmanıyorum. Değirmenleri su değirmeni olsun, rüzgar değirmeni olsun hep çok sevmişimdir ama Alaçatı'nın sembolü olan bu değirmenlerin çok da ayırt edici bir özelliği yoktu benim için. Çarşıdaki ayrıntıları, yaşama minimal dokunuşları daha çok sevdim. 

Taş değirmenler

 Geleneksel taş değirmenlere karşı rüzgar tribünleri 

Akşamüstü Urla'ya dönüyorum. Kardeşim ile  bir Ege meyhanesinde buluşup leziz otlardan yapılmış Ege mezeleri eşliğinde rakı içiyoruz. Ege'de bir köy evi, yanan sobanın ateşini izlediğimiz küçük bir pencere...

Datça/Muğla

Bir sonraki günüm yolda geçiyor, oldukça soğuk ve yağmurlu bir hava, ilk önce Muğla'da sonra da Marmaris'te aktarma yaparak Datça'ya varıyorum. Gerze Dağcılık Kulübü'nden arkadaşlar ile buluşup bir haftalık kamp alış verişimizi yapıyoruz. Yeni Datça'da kamp kuracak bir yer ararken yerel dağcılık kulübü, sahildeki bir parkta kamp kurmamızı öneriyor. Mis gibi... Çadırlar kurulmaya başlanıyor hemen.

Balkon misali çadırım

Çadırı kurar kurmaz soluğu sahilde alıp gün batımını seyretmek istiyorum ama ortada bir güneş yok, daha çok bulutların arasındaki ışık dansıyla gün batımı hissini yakalayabiliyorum.

Ah! Datça!

Yeni Datça'da bir gün batımı

Deniz ve gökyüzü birbirinin rengini almış

Bu manzaranın içinde bir balıkçı... ortam, nasıl da şiirsel

Yeni Datça'yı sarmalayan kara bir bulut ve ışık hüzmesi

Gece ekip olarak dışarı çıkıyoruz, biraz hava alıp bir şeyler içelim diye ama hepimiz de çok yorgunuz. 

Küçük bir sahil kentinin gece ışıkları

Gün batımını ve gün doğumunu aynı güzellikle karşılamak... Güneşi, "güneşi selamlama" yoga serisi ile tüm bedenimde ve ruhumda hissederek karşılıyorum. Ayaklarımın kıyısına vuran dalga sesleri ile meditasyon yapmak... 

Gün batımı gibi kurşuni bir gün doğumu

Bulutları yarmaya çalışıyor güneş

Yakamoza dönen bir gün doğumu

Yeni bir güne karşı yoga ve meditasyon mekanım

Hikingimiz başlıyor, dört gün boyunca Datça yarımadasını tavaf edeceğiz.

Datça yarımadası etrafında hiking rotamız

Karya Yolu 1. Gün; Datça- Kızılbük

Yürüdüğümüz rotada antik yaşam kalıntılarına denk geliyoruz. Su sarnıçları çıkıyor karşımıza... Antik patikalardan, binlerce yıl önce geçen insanların öykülerini hayal ediyorum. 

Karya Yolu'nun karşımıza çıkan ilk tabelası

Koy manzaralı tepe üstlerinden yürüyoruz

Dağların, mavinin içinde siluete döndüğü anlar 

Bu ağaç, böylece dağ başlarında yapayalnız... 

Bir yanda koyların güzelliği  diğer bir yanda coşmuş baharın bir yanda da böyle bir coğrafyada yürüyor olmanın... Hiking her zaman  terapi gibi gelmiştir bana, özellikle böyle bir coğrafyada. Yıllardır ekip olarak Karadeniz coğrafyasında yürüyorduk, Ege oldukça farklı geliyor bizlere...

Bu iki farklı çiçek, bu kadar mı birbirine yakışır!

Burada da mor ve sarı kombinasyonu

Diken mi çiçek mi?

Koy köyleri

Denize girintili çıkıntılı uzanan dağlar, böyle narin çiçeklerle dolu

Hepsinin ayrı bir albenisi var

Yapraklarınızdaki o tek beneğe...

Mor, pembe ve yeşil kombinasyonu

Tepelerin başını tutmuş sarı katırtırnakları

Canım, sen ne yapıyorsun o incecik dalda?

İlk günkü yürüyüşümüz, uzun bir mesafe olmayınca erken dönüyoruz Yeni Datça'ya. Zaman varken günden geriye kalan akşamüstünü, Eski Datça'da geçirmek istiyoruz. Bu kaçıncı gidişim bilmiyorum ama her gittiğimde ayrı bir keyif alıyorum. 

Datça'nın o güzelim taş evleri

Taş evlerin önünde sizi oturmaya davet eden köşeler

Pencere önlerinin inceliği

Eskitme tekniği ile boyanmış pencere kepenkleri

Datça'nın daracık dar sokakları

Daracık sokaklarda sarmaşıklar

Datça yarımadasına ayak basar basmaz Can Yücel'in çekim alanına kapılmamak mümkün değil. O çekim gücü,  daha önce defalarca da gidilse insanı ilk önce Eski Datça'ya, sonra Can Yücel sokağına, adım adım evine, sonra da kapısının önüne çeker. Durup düşünürsünüz Can Yücel'in bu sokaktan, bu kapıdan geçişlerini... 

Her defasında insanı kendine çeken Can Yücel Sokağı

Can Yücel'in evinin bahçe kapısı

Bahçe kapısına yazılmış şiirleri

Şiirler ile kaplı bir köy evi

Can Yücel'in evini ziyaret de yetmez gider bir de Can Yücel'in takıldığı kahvehanenin atmosferinde soluklanmak istersiniz. Biz de dağcılık kulübü olarak cümbür cemaat gidip bu köy kahvesinin bahçesinde biramızı içip bu atmosferi soluduk.

Can Yücel'in takıldığı kahveye giderken

Köy kahvesinin içi

Kahvede Can Yücel anı köşesi

Can Yücel'in yarım kalan şarabı

Kampımızı, Datça'dan Palamutbükü'ne taşıyoruz. Akşamüstü Palamutbükü'ne varıyoruz. Gün batımı ışıklarında çadırlarımızı kuruyoruz.

Datça yarımadasında hikingimiz bitene kadar çadır kampımız burası

Palamutbükü

Sabah gün doğumunu, denizin üzerinde karşılamak istiyorum, o yüzden de erkenden matımla birlikte kendimi sahile atıyorum. Güneş bir sahil kahvesinin tahta masa ve sandalyelerinin üzerinden yükseliyor. Yoga, meditasyon ve deniz kıyısında kısa bir yürüyüş ile güne başlıyorum.

Palamutbükü'nde yeni bir gün

Koylara vuran günün ilk kızıl ışıkları

Denizin üstünde ışıktan bir yol

Karya Yolu 2. Gün; Knidos- Palamutbükü, 

Knidos'a araçla gidiyoruz sabah. Palamutbükü'nden Knidos'a değil de Knidos'tan Palamutbükü'ne yürümenin işimizi daha kolaylaştıracağı söylüyorlar. Ama bu hali bile canımızı çıkarmaya yetiyor gün sonunda.

 Knidos antik bir liman kenti. Hala her yan,  antik kentin kalıntıları ile bezeli.

Knidos limanı

Balıkçılar tarafından hala aktif olarak kullanılıyor

Ege'deki bu ahşap iskelelere bayılıyorum

Sabahın ilk ışıkları nasıl da keskin limanda

Knidos sert sabah ışıkları altında

Knidos limanından bir tepenin üzerindeki deniz fenerine yürüyoruz, makilerin arasındaki zorlu  patika bir yoldan. Rüzgarda tırman tırman bitmiyor. Ayaklarımızın altı arkeolojik parçalar ile dolu. Bir zamanlar nasıl bir objeyseler, kırılmışlar ve  parçalar halinde toprağa karışmışlar. Deniz feneri sert bir esintisi altında. Akdeniz ve Ege'nin buluştuğu nokta burası, karşımızda Yunan adaları ve denizde birkaç sahil güvenlik botu. 

Knidos'un en ucundaki deniz feneri

Keşke antik bir fener kalmış olsaydı ve biz de onu ziyaret ediyor olsaydık

Datça burnunun en ucundan Knidos Limanı

Akdeniz ve Ege'nin birbirine karıştığı nokta

Knidos Antik Tiyatrosuna doğru

Limana tekrar geldiğimizde sarı kara hindibaların, gelinciklerin ve papatyaların mavi deniz fonunda coşkusuyla karşılanıyoruz. Baharın renkleri, kokuları ve esintisi insanı sarıp sarmalıyor ve sarhoş ediyor.

Hele papatyalara hele...

Sarı  hindibalara hele...

Sarı hindibalar ve denizin mavisibin ahengi

Doğanın da süslediği antik eserler

Bir sunakta Tanrıçalara sunulmaya hazır çiçekler

Denize karşı inşa edilmiş bir tiyatro... Antik tiyatro hala bütünlüğünü ve ruhunu koruyor. Burada bir seyirci olmayı hele hele oyuncu olmayı hiç hayal edemiyorum. Nasıldı o zamanların günlük yaşamı acaba buralarda. Bir basamağa oturuyorum, o toplumsal yaşamı canlandırmaya çalışıyorum.

Merdivene oturup Antigone oyununun oynandığını hayal ediyorum

Denize nazır bir açık hava tiyatrosu

Antik kentin merdivenleri de aynı ruhla duruyor, merdivenlerden çıkarken sanki antik zamanın içinde adımlıyorsun.

Antik kentin basamaklı caddesi... harika bir ruhu var

Dionysos Tapınağı

Yine antik ruhu hissettiren yapılardan

Binlerce yıl öncesinde donmuş bir  kentin limanında modern zamanın tekneleri

Sütun başlarının, kapıların süslemeleri... Taş oymacılığının ince ruhu... Hepsi zarif bir anlayışın göstergesi...

Kapı üstlerindeki taş süslemeleri

Mermerin üstüne güzel bir bahar çiçeği

Oyma ile taşa verilen hareket 

Yapraklarla süslenen sütunlar

...ve antik kentin güneş saati

Knidos'tan ayrılmamız zor oluyor, hem limanda hem de antik kentte bir hayli zaman geçiriyoruz. Öğleni buluyor bugünkü hiking rotamıza girişimiz, adanın burnunun güneyinden yani Akdeniz'e bakan yamaçlardan yürüyoruz. Knidos'tan ayrılırken gözüm hala arkada...

Limana zorla veda ederken

Bugünkü hiking rotamız başlıyor, iki tarafı papatyada...

Bir süre sonra tekrar deniz kenarından devam ediyoruz

...ve bir süre sonra, Akdeniz'in kalkerli kayalık yapısı üzerinden harika bir deniz manzarasında ama bir o kadar da zorlu bir rotada yürüyoruz. Hem dikkatli olmak zorundayız hem de bu manzarada şımarmak istiyoruz. Kimi yerlerde bu karstik yapının üzerinden iplerle tırmanış yapıyoruz. Bize neden bu rotayı tersten önerdiklerini bu kayalıkları gördükten sonra daha iyi anlıyoruz. 

İlginç kayaç yapılarından

Uzun bir süre bu kayaların üzerinden yürüyoruz

Kayalar zorlu, manzaramız da bir o kadar keyifli

İple geçebildiğimiz kayalar

Kayalardan sonra bir de maki bitki örtüsü başlıyor, kollarımız ve bacaklarımız çizik çizik. Aklıma coğrafya derslerinde, coğrafya öğretmenimizin Türkiye haritası çizimi ödevi geliyor. Ege ve Akdeniz bölgelerini çizerken koy ve burunların girintisini çıkıntısını çizmeyi bir türlü beceremez, silip silip tekrar çizer ve o çocuk halimle çileden çıkardım. Silmekten kapkara olmuş bir Ege Bölgesi çizimi kalırdı defterimde geriye. Oysa şimdi o girinti ve çıkıntılar adımlanıyor, silip silip tekrar çizilen burunlar, yine ter attırıyor. Makinin nasıl bir bitki olduğunu da bu defa kol ve bacaklarımızdaki çiziklerden sızan kanlarla öğreniyoruz.

Coğrafya derslerinde bolca geçen maki bitki örtüsü

Karstik yapının ve makilerin içinde kaybolmuş yürüyüş ekibimiz

Ama bu zorlu coğrafi yapının içinde şöyle bir dönüp arkaya bakınca o burunların görüntüsü her şeye değiyor...

Ah, tüm yorgunluğun içinden yükselen bu manzara

Uzaklarda salınan bir gemi

Uzaklara salınan bir gemi

Bu yürüyüş rotası bizi perişan ediyor, Palamutbükü'ne 6 km gösteren bu tabeladan sonra çadır alanımıza sürünerek gidiyoruz neredeyse. Güneş, kayalık ve makiler... 

Ha gayret son 6 km...

O yorgunlukla oturduğum yerden yemek yapmaya çalışıyorum. Çadırda kalmak ve kamp yemeği yapmak bu zorlu yürüşe rağmen çok keyifli...

Karya Yolu  3. Gün; Knidos-Murdala 

Sabah tekrar Knidos'a gidiyoruz araçla, bu defa rotamız adanın kuzeyi yani Ege'ye bakan yamaçlarda yürüyeceğiz. Antik kentin içindeki basamaklı caddeden tırmanıp Afrodit Tapınağı'nın yanından geçerek rotamıza giriyoruz.

Afrodit Tapınağı'ndan fenere doğru

Knidos'un balıkçı tekneleri

Knidos artık geride kalıyor, bir daha dönmeyeceğiz

Yosunların şekli, bir cenin gibi

Knidos da  deniz de geride kalıyor, yemyeşil ama etrafı tepelerle çevrili bir düzlüğe çıkıyoruz. Küçük ova ile birlikte bir özgürlük hissi, ovanın ortasında kubbe şeklinde bir su sarnıcı ve niyeyse bu sarnıca doğru koşmak geliyor içimden.

Tepelerin arasında küçük bir ova

Antik bir köyün su sarnıcı herhalde

Ovada renk renk çiçekler

Kendi dünyasında bir kelebek

Ovayı ve küçük tepeleri aştıktan sonra tekrar kıyıya çıkıyoruz. Sarı çiçekler kıyıda da devam ediyor. Ege Deniz'nin mavisi ve çiçeklerin sarısı...

Kıyı boyu yürüyoruz, böğrümüzü rüzgara aça aça...

Tepelerden küçük bir adayı seyrediyoruz ve aşağıdaki köpüklü sahile iniyoruz

Harika bir sahil ama denize girilecek hava yok maalesef

Dağların arasından patikalar, patika kenarlarında türlü renkli çiçekler... Adanın Akdeniz tarafı ile Ege tarafı birbirinden oldukça farklı, karstik yapının ve makilerin bitmesi bizi sevindiriyor, onun yerini orman alıyor.

Taşların üstünden güç bela değil de patikalardan yürümek çok güzel

Yolumuza çıkan güzellikler

Sözde diken...

Siz iki kardeş, ne güzelsiniz

Morlar ve pembeler

Gün içinde, patikalardaki görece daha düzlük yerlerden yürüyünce Palamutbükü'ndeki çadır alanına çok da yorgun dönmüyoruz. Çadırın önünde yemek yapıp sonrasında denizde yakamozu seyretmeye gidiyoruz.

Denizle dolunayın dansı

Karya Yolu 4. Gün; Karaköy-Mersincik

Karya yolu yürüyüşümüzde son gün. Rüzgar, güneş, karstik taşlar ve makiler bir hayli yoruyor bizi. Son gün yürüyüşümüz Karaköy'den başlıyor. Bodrum-Datça feribot seferlerinin de limanı. Aynı zamanda birçok yelkenlinin...

Karaköy limanındaki yelkenliler

Karaköy limanı arkamızda kalıyor

Sahil kenarındaki bir tarlada soğan toplayan köylülere denk geliyoruz, onlarla muhabbet etmek nasıl keyifli geliyor. Yanımıza soğan koyuyorlar, nasıl ince düşünceliler, hepimize birkaç soğan.

Bir süre daha kıyıdan yürüyünce sandal ağacı ormanlarına giriyoruz, sandal ağacı Gerze etrafındaki yürüyüşlerimizde de karşımıza çıkardı ama buradaki gibi geniş bir alana yayılmış değildi.

Soğan toplayan köylüler

Papatya ve gelincik ne kadar da birbirine yakışıyor

Sanki kıyıdan ayrılmak üzere olan bir Viking teknesi

Sandal ağaçlarının bu kırmızı gövdeleri yok mu... bayılıyorum...

 Yemyeşil dağlar

Bir molada oturduğumuz yer tam Ege esintili, çam ağaçlarının altına oturmuşuz, dalların arasında mavi deniz önümüze seriliyor, denizin üstünden bize ulaşan bir esinti.

Ege deyince aklıma gelen kare

Oturduğumuz yerden manzaramız

Es deli rüzgar es...

Yüzüklerin Efendisi filminin fonunu anımsatan bir ormanın içine giriyoruz, ağaçlar birbirini sarmış. Büyüleyici bir atmosfer, inanılamayacak kadar farklı bir ruhu var ormanın. O sarmaşıklığın içinden bir de deli dalgalı bir koya çıkmaz mıyız? İki güzellik iç içe girmiş.

İçinden, altından geçmeye çalıştığımız orman

Ormanın içi

Ormanın derinliklerinden sonra ulaştığımız bu koy, tüm gürültülü dalga sesine rağmen bana inanılmaz meditatif geliyor. Sahile oturup  gözlerimi kapatıp ayaklarımın dibine vuran dalgaların sesini dinliyorum.

Kayaların arasından geçtiğimiz geçitler

Tırmandığımız kayada gözüme ilişen

Doğanın içinde büyülenmiş bir şekilde giderken sahile yakın ormanın içinde karşımıza çok acı bir toplumsal gerçek çıkıyor. Ormanın içine saçılmış kıyafetler, can yelekleri, içinde çocuk kıyafetleri de var. Belli ki mülteciler botlara binerken bıraktı bunları ya da diğer bir ihtimali, botun batmış ve bu kıyafetlerin, can yeleklerinin kıyıya vurmuş olma ihtimalini, düşünmek istemiyorum.

Suriyeli mültecilerden kalanlar

Öyküleri üzerine düşünmek  istemiyorum

Bir hayli depresifleşiyorum, bu sosyal gerçeklik karşısında. Son zamanlarda bu kıyılardan bir sürü teknenin kaçak yollarla mültecileri, Yunanistan'a geçirmeye çalıştığını biliyoruz. Bu tanıklıklarımız da bu acı dolu hikayenin bir parçası büyük ihtimalle.

Bu teknenin diğer öykü ile bağlantısı yoktur umarım

İlginç bir gün oluyor, sandal ormanları ile neşeli başlayan yürüyüş, ormanın derinlikleriyle fantastik devam ediyor, sonrasında mültecilerden kalanlarla karşılaşmamız günü bıçak gibi kesiyor ortasından. Günün geri kalanı, yolu tamamlamak, yorgunluk ve birkaç çiçeğe, ağaca bakmakla geçiyor.

Sarı doğada her zamanki gibi çok güzel

Denizden esen rüzgarın yan yatırdığı makiler

Bu güzellik de yabani aslanağzı olsa gerek

İnsan bilincinden ve farkındalığından uzak, öylece çok güzeller

Siz de çok güzelsiniz

Datça yarım adasını adım adım hissettik. Bugünkü parkurumuz, sandal ağacı ormanı içinden 20 km'lik bir yürüyüştü. Sandal ağaçlarının kızıl, bazılarının burgu burgu gövdeleri şaşırdıklarımız, sarıldıklarımız, okşadıklarımız oldu. Uçurumlar, küçük, büyüleyici koylar... Yaşlı çam ağaçları... Dinlendik, yorulduk, doğada şifalandık, çığlıklar attık fantastik ormanın derinliklerinde. Ama Datça rüzgarı iliklerimize kadar dondurdu bizi. Denize girmek bir yana ayağımızı bile sokamadık. 

Son gecemiz, Datça'dan ayrılıyoruz yarın sabah. Sabah son son deniz kıyısında kısa bir yürüyüş fırsatım oluyor. Çadırları topluyoruz ve ben arkadaşlardan Datça merkezde ayrılıyorum. Muğla'ya giden araçla Gökova'ya gideceğim. Yorgunum, dolmuşta uyumamak için kendimi zor tutuyorum, etrafın güzelliğini kaçırmak istemiyorum.  Okaliptüslü yolda inip iki tarafı okaliptüs ağaçlarıyla kaplı yoldan, 15 yıl önceki anılarımın içinden yürümek istiyorum.

Gökova'ya doğru kilometrelerce uzanan okaliptüslü yol 

Gölgeler ve anılar

Tekrar bu yolda olmaktan o kadar mutluyum ki o an

5 km'lik okaliptüslü yol, yıllar önce bu yolda bisiklet sürerkenki keyfi veriyor yine ve yeniden. Bu yolun ruhunun kaybolmamasına çok sevindim. Çantalarımla kilometrelerce yolu keyifle yürüyorum, hava sıcak. Dağları ve tarlaları seyrediyorum bir yanda,  bir yanda da tarihi mezarlar ve su sarnıçlarına bakıyorum.

Mavi, yeşil ve sarı

Tarlaların kıyısından yürüyorum

Tarla kıyısından yürürken bir yanım kral mezarı

Biraz ilerleyince su sarnıcı

...ve Cennet Restoran. Hala bir Ege köy evi sıcaklığında. Kıyısından akan Azmak Nehri ve nehirde yüzen ördekler... huzur öylece asılı kalmış sanki 15 yıldır.

Renkleriyle... Cennet Restoran..

Azmak Nehri'ne nazır bir manzara

Azmak'ın dibinde ayrı bir flora var

Azmak kıyısı boyunca yürüyüp denize çıkıyorum 

Azmak'ta tekne turları yapılıyor

Çantalarımı bırakmak ve biraz da dinlenmek için hosteli buluyorum, Akyaka'ya hostel açılmış. Benden başka kimseler yok hostelde. Oldukça rahatım odada. Biraz dinlenip gezmeye çıkıyorum. Bir yandan Akyaka mimarisinin içinde kaybolmak istiyorum bir yandan da deniz kıyısına gitmek...

Akyaka mimarisi

Beyaza boyalı evler, ahşap kapı ve pencereler

Yeşillik ve çiçekler içinde ayrı bir güzellikte bu mimari

Limon ağaçları da ayrı bir güzel

Yel değirmeni tasarımında bir ev

Akyaka, 20'li yaşlarımın balıkçı kasabasıydı. Anılarımın izini sürmeye çalıştım ama çok şey değişmiş. Sessizlik, sakinlik yerini büyük kalabalıklara, gürültüye, yeme-içme şıngırtısına bırakmış. Doğal güzelliği ve Akyaka'nın o eşsiz mimarisini kendi sessizliği içinde hissetmek pek mümkün olmuyor. Sahile yöneliyorum, kalabalık olmasına rağmen doğanın ve kendi içimin huzurunu yakalayabiliyorum.

Sahile vuran palmiyelerin gölgesi

Ah Akyaka!

Palmiyeye sırtını vermiş iki kadının anı

Sahilde başka canlar da var

Gün batımını bekleyenler

Sahilden sonra Azmak'a yöneliyorum, tekne turu yapmak için tekne bulmak istiyorum. Azmak'ın denize döküldüğü yer de kalabalık ve buraya bir köprü yapılmış, 15 yıl önce en son geldiğimde burası yoktu. Sahili gibi bu nehrin denize döküldüğü burası da çok güzel Akyaka'nın.

Azmak'ın denize döküldüğü yere köprü yapılmış

Azmak'ın ağzında balıkçı tekneleri

Balıkçı teknelerinde bir kedi

Hareket etmek üzere olan bir tekne var, ben de biniyorum hemen. Gün batımı ışığında, dağlara, dağların eteklerine tutulmuş evlere ve suyun altındaki yaşama bakıyorum. Azmak Nehri'nin biyosferinin büyüsünü, yaptığım tekne turu ile görmek oldukça sıra dışı oluyor benim için. 

Dağların eteklerine tutunmuş Akyaka Evleri

Gece hostelde sadece ben varım, başka kimseler yok. Keyfim oldukça yerinde, sabah Azmak kıyısında kahvaltıya gidiyorum. Tabi etrafta kediler, ördekler ve ben. Dünkü kalabalıktan eser kalmamış, bu da sevindiriyor beni.

Yatmış da ördeklerin sabah eğlencesini gözleyen bir kedi

Öğlende Muğla'ya oradan da Gümüşlük'e geçiyorum. Daha önce yolumun düşmediği yerlerden biri Gümüşlük. Bir arkadaşımın daveti üzerine geliyorum buraya. Bahçe içinde bir köy evi, eve vardığımda akşamüstü olmuştu, günün geri kalanını bahçede şarap içerek geçiriyoruz.

Evin güzeller güzeli kedisiyle

Yeşillikler içindeki evin bahçesinden

Köy ve sanat birleşimi

Kuzinemiz de var

Bir de pofuduk kedimiz

Gümüşlük'ü keşfe sabahtan çıkıyoruz, tepelerin eteklerine kurulmuş beyaz bir yerleşim. Hem dağlarla çevrili hem yeşillik hem de evler köy evi. Etraf, doğallığıyla sarıp sarmalıyor insanı. Manzara içinde etrafa baka baka, arkadaşımla muhabbet içinde sahile iniyoruz.

Gümüşlük'ün beyaz evleri

Bir tepenin üstüne kurulmuş Gümüşlük

Hepsi kireçlenmiş evleri

Bildiğimiz köy evleri

Taş evler de kireçlenmiş, aslında taşın dokusu ayrı bir güzelken

Sahilde balıkçı kahveleri yana yana dizilmiş, onlar da olabildiğince doğal ve Anadolu'nun ruhunu yansıtıyor, Anadolu'nun köy kahveleri gibi. Bir tanesinde oturuyoruz, kimseler yok, yaz sezonu açılmamış, biz de yalnızlığın keyfini çıkarıyoruz. 

Gümüşlük sahili boyunca yürüyoruz

Deniz kenarında kır kahveleri

Ahşap masa ve sandalyeler rengarenk boyanmış

Bazı kahveler de beyaz modasına uymuş

Kahveler beyazlığın sükunetinde, neredeyse kimseler yok

Deniz içine dere içine atılan masaları çok seviyorum

Kahveler ve cafeler boyunca yürüyüp sahilden çıkıyoruz, bir patika yolda hiking yapmanın da keyfini alarak Gümüşlük'ü karşıdan görebileceğimiz bir tepeye tırmanıyoruz.

Dağlar ile deniz arasına saklanan Gümüşlük

Yelkenlilerin de sığınağı

Etraftaki adalar

Tepeden inerken etraftaki bitkilerin, baharın kokusunu yayan renk renk çiçeklerin de güzelliğine dokunma fırsatımız oluyor.

Deniz ve koy manzarası dışında yanından geçtiğimiz çiçekler de çok güzel

Büyük boylu çiçekler

Kahve çekirdeği gibi

Çocukluğumuzun heyecanı... Üfleyince o uçuşanları seyretmek

Yolumuza çıkan mavi  bir ala karga

Batı Anadolu'nun daha önce yolumun düşmediği  köşelerinden biri olan Gümüşlük'te de sessiz dokunuşlarla doğayı duyumsama fırsatım oluyor. 

Kahvelerin şemsiyelerinin gölgeleri

Kuş bakışı baktığımız liman içine inip tekrar sahil boyunca yürüyoruz

Yelkenliler...

Balıkçı tekneleri ve yelkenliler yan yana

Sahilde oynayan bir köpeğin heyecanı

Limanı birlikte izliyoruz

Mor salkım bir pencereyi sarmaya başlamış

Alaçatı'da karşılaştığım Gönül Adamı Yekta Bey'in inceliklerle dolu ruhu yolculuk boyunca peşimi hiç bırakmıyor. Nerede, ne zaman ve nasıl kaybettiğimi hatırlayamadığım gönül kadını, bu yolculukta tekrar yeşerdi ruhumda. Dünyayı o gönül kadının gözüyle görmeyi nasıl da özlemişim oysa...

Turuncu, otobüsle yolculuklarım; yeşil gezdiğim yerler